Dodelijke metal uit het hoge Noorden?

Wat? Noren die geen black metal spelen? Jawel, ze bestaan. Dunderbeist verscheen in vlekkeloos witte hemdjes op het podium, maar hun metal klonk gelukkig wat vuiler.

De twee leadzangers vulden elkaar perfect aan, zowel qua vocalen als qua fysieke capriolen. Buiten hun thuisland zijn ze dan nog nobele onbekenden, maar hun brede sound met elementen van Metallica en Alice In Chains stond als een huis en met het enthousiasme dat ze uitstraalden, lieten ze het publiek al snel uit hun hand eten. (Morbid Geert)

Het Noorse Aura Noir was destijds bij de eersten om een hels huwelijk tussen black en thrash metal te consumeren en blijft sindsdien een koptrekker van het black/thrash subgenre. Hun toekomst zag er ooit onzeker uit toen zanger/gitarist Aggressor uit zijn raam viel van tien meter hoogte. Hij liep er een verlamming van de onderbenen mee op, maar gezeten op een bureaustoel ging hij er nog even hard als ooit tegenaan, gesteund door zijn makkers Apollyon (Immortal) en Blasphemer (ex-Mayhem). Beenhard, energiek en rauw, dat waren de sleutelwoorden. (Morbid Geert)

Het is een ongewoon zicht om een drummende leadzanger in actie te zien, maar Proscriptor combineert zijn schreeuwpartijen moeiteloos met de meest inventieve roffels. De hele show werd een woeste rollercoaster doorheen de wereld van de mythological occult metal die zijzelf schiepen. Absu speelde met een ongelofelijke inleving en vooral de zanger/drummer ging soms tekeer als een waanzinnige. Alleen al hoe hij een song aankondigt is onbetaalbaar. Met ‘Never Blow Out The Eastern Candle’ leek het alsof ze de show ook uitbliezen, maar toen de zaal al half leeggelopen was, barstte de band toch nog in een toegift uit omdat ze zo tevreden bleken over de respons van het Graspop-publiek. (Morbid Geert)

Het Zweedse Hypocrisy zette langzaam en sfeervol in, maar legde er al snel de zweep op met een partij beukende death metal, weliswaar vol sterke melodieën. Het was lang geleden dat we de band nog aan het werk zagen, gezien frontman Peter Tägtgren druk bezig was met zijn industrial metal combo Pain. Het publiek was hen echter allesbehalve vergeten. De hele set bouwde men spanningsvelden op tussen bot gebeuk en atmosferische songs, wat de dynamiek stijl de hoogte injoeg. Het viel trouwens op dat nieuwe nummers als ‘The Eye’ van hun zopas verschenen ‘End Of Disclosure’ even goed ontvangen werden als de ‘klassiekers’, wat bewees dat de houdbaarheidsdatum van deze band na 23 jaar nog niet overschreden is. (Morbid Geert)