België bulkt van het metaltalent

Als er iets is wat we geleerd hebben van de eerste teug Graspop, dan is het dat ons landje beschikt over heel wat uitstekende metalgroepen.

De Belgische avond was een uitstekende opwarmer voor de wedstrijd van de Rode Duivels die dadelijk wordt uitgezonden op een groot scherm. En het weer was alvast uitstekend.

België heeft op metalvlak natuurlijk nooit stilgezeten, en in garages, zolders en kelders overal te lande wordt al jaren fel gerepeteerd. Vaak wel voor optredens die niet verder zijn dan de kerktoren en omliggende straten. Lang werd jaloers naar Nederland gekeken, waar de metalbands wel internationaal konden doorbreken, met als bekendste voorbeeld Within Temptation.

Maar het tij keert, zoveel is zeker. De Graspoporganisatie schotelt ons voor de lichtjes uit de voegen gebarsten campingavond op twee podia zeven groepen van eigen kweek voor, en die zijn allemaal verbazingwekkend goed.

Dyscordia krijgt de ondankbare taak te openen terwijl de overgrote meerderheid van de bezoekers nog gepakt en gezakt staat aan te schuiven aan de ingang van de camping. Of gewoon even zit uit te blazen in die handige campingstoeltjes onder de bomen aan de ingang - geen partytent nodig. De zanger laat het geenszins aan zijn hart komen, daar op de openlucht Jupiler Stage. "Altijd al gedroomd om dit te kunnen zeggen: 'How are you doing Graspop!?'". Gejuich.

De groep wisselt vrij hoge cleane zang af met grunts, terwijl de bassist en de gitarist daar nog smaakvolle koortjes aan toevoegen. De veelzijdige zang wordt gekruid door virtuoos gitaarspel met smaakvolle dubbele partijen, wat nog maar eens bewijst dat Dyscordia een volwassen en veelzijdige band is. Mogen ze wat ons betreft zowat overal op de affiche zetten.

In de Metal Dome is het dan de beurt aan Atmospheres. De instrumentale muziek is een beetje moeilijk te verteren zo vroeg op de avond, en hier en daar valt te horen dat de band "te eentonig" klinkt. De lui van Atmospheres kunnen wel prima spelen, en we zien ze gaarne nog eens terug ergens in de late uurtjes.

Ostrogoth, wiens naam wel eens op een shirt van Metallica-frontman James Hetfield prijkt, speelt buiten weer uitstekende festivalmetal: het optreden heeft geen minpunten, maar kent ook geen echte uitschieters. Het publiek geraakt wel op dreef, waardoor de zanger de fans aanmaant voorzichtig te zijn tijdens het crowdsurfen. Het is alleszins tekenend voor de sfeer op Graspop, waar iedereen er een groot feest van wil maken.

Temptations for the Weak krijgt de Metal Dome al aardig gevuld. De band straalt spelvreugde en goesting uit, en weet dat gevoel ook over te brengen op het publiek. Ter hoogte van de mixtafel starten zelfs enkele liefhebbers een kleine moshpit. Straf hoe de zanger gewone zang afwisselt met screams en tegelijk ook nog gitaar speelt. En het publiek opzwepen kan ie ook al de beste. Van deze jonge honden gaan we nog horen.

In de gloed van een lekker avondzonnetje spelen Evil Invaders buiten een thuismatch. De Kempenzonen hebben dat thuisvoordeel echter niet nodig, want hun speed/thrash klinkt weer retestrak. De hoge uithalen van de zanger zijn geen spek voor ieders bek, maar hij haalt ze wel allemaal overtuigend. En ook qua podiumpresence speelt Evil Invaders mee met de groten. Het is gewoon fascinerend om de groep bezig te zien, steeds het publiek opzwepend, elke centimeter van het podium benuttend. En dan halen ze nog van die klassieke poses boven, zoals de gitaristen die rug tegen rug soleren, of de bassist die als een bezetene rondjes draait. Een optreden is veel meer dan gewoon muziek spelen, en deze raspaardjes hebben dat goed begrepen. En dondert al eens een microstatief tegen de grond: geen nood, een roadie zet het na enkele seconden alweer overeind.

In de Metal Dome ziet de zanger van het wat ruigere Knives to a Gunfight vervolgens meer publiek dan waarop hij had gehoopt. Gelukkig, want anders werkt zijn oproep om allemaal de middenvingers in de lucht te steken natuurlijk niet bij een nummer tegen mensen die anderen veroordelen op basis van wie ze zijn. De "crazy insane" hoeveelheid toeschouwers laten het zich welgevallen.

Diablo Blvd verdedigt als laatste de Belgische driekleur voor het de beurt is aan de Rode Duivels. De groep rond Alex Agnew timmert al een hele tijd aan de weg en krijgt ook, na de vele vergelijkingen met Danzig op de eerste cd, steeds meer een eigen smoel - muzikaal dan, want Agnew heeft natuurlijk een persoonlijkheid die zich laat gelden. "Ik weet het niet van jullie, maar ik heb mijn eerste stel blote tieten al gezien", zegt hij bijvoorbeeld, alvorens op te roepen tot meer van dat. Hij is een prima publieksmenner die zijn gevraagde wall of death ook netjes krijgt. "Ik wil dat ze deze op tv laten zien", zegt ie. Want ja, "ze spelen ons toch niet op de radio." Met Follow the Deadlights heeft Diablo Blvd alleszins een vrij radiovriendelijke oorwurm afgeleverd die het ook live prima doet. Het is ook een nummer waar Agnews zware stem goed tot haar recht komt.

"Vorige keer stonden we op de mainstage en dees is nog zotter", zegt de frontman tevreden terwijl hij de inmiddels volgelopen 'kleine wei' overschouwt. En dan splitst het publiek zich opnieuw, niet voor een 'wall of death' maar in een groep die in de Metal Dome naar muziek gaat luisteren terwijl de rest naar de Marquee voetbal gaat kijken. Feest is het sowieso!

Tekst door Steven Alen