JONG, SNEL EN STEVIG: VAN HET MUURTJE NAAR DE PUT

Wie een lichte voorkeur heeft voor core en aanverwanten, en de occasionele wall of death of circle pit niet schuwt, werd vandaag op z'n wenken bediend!

Wie in het jaar 2014 nog durft zeggen dat Bring Me The Horizon effectief ook een band voor pubers is, slaat de bal volledig mis. Sinds de release van hun laatste album, hebben de Britten bewezen dat zij een volwaardige metalband zijn die gecompliceerde en steengoede nummers kunnen schrijven. Dat was ook te merken aan hun stevige show op GMM. Het plaatje klopte volledig en de publieksparticipatie was enorm: de ene wall of death na de andere, circle pits zoefden als tornado’s over het terrein, enz.

Het was duidelijk dat Bring Me The Horizon vooruit kijkt, want in hun setlist waren amper een of twee oudere nummers te horen, waaronder Chelsea Smile. Voor de rest werd gefocust op materiaal van de laatste albums. Dit was misschien jammer voor de fans van dag een, maar wat ook telt zijn de fans van morgen en daar heeft de band zeker voor gezorgd. Nick Tronckoe

De laatste twee jaar waren niet de makkelijkste voor de deathcore pioniers Suicide Silence. Na het overlijden van hun zanger Mitch Lucker wist niemand of de band het voor bekeken zou houden of niet. Gelukkig voor de fans besloten ze door te zetten en zo vonden ze een nieuwe zanger in Eddie Hermida die vroeger bij All Shall Perish de vocalen verzorgde.

Vanaf de eerste noot was het duidelijk dat Suicide Silence sterker dan ooit is. In een mum van tijd ging meneer Hermida van hoge squeals naar lage growls en dat maakt het contrast met de diepe gitaren en bassen fenomenaal. Als de band dan een wall of death of circle pit vroeg, kostte dat de minste moeite, want hun show ging door merg en been en zo voelde het aan alsof je in een film als War Of The Worlds vertoefde. Kort samengevat kunnen we zeggen dat Suicide Silence vandaag een pure machtsvertoning ten tonele bracht. Nick Tronckoe

Een band programmeren uit het Land van de Rijzende Zon is een gouden tip wanneer de weergoden een beetje tegenwerken. Een venijnig buitje had getracht roet in het eten te gooien maar de Japanners van Crossfaith wezen alle wolken resoluut richting uitgang door eventjes een bommetje te lossen van op de Jupiler Stage. Een welgemeende ‘hallo kroket’ was hier meer dan op zijn plaats. ‘We are the future’ knalde er door de PA en geloof ons, men zit er met die slogan niet ver naast. Als een wervelwind raasde men door hun ontzettend energieke set en het publiek participeerde dapper mee. De mix van hardcore getinte metal en vette dubstep beats ging er in als zoete koek. Een fraai rollenspel van een jonge bende die nog maar het begin van hun carrière staan. Crossfaith, onthoud die naam! (Stef Maes)