Volbeat & Limp Bizkit eindigen zaterdag met een knal!

Zaterdag mag Civil War openen, met ex-leden van Sabaton. De band brengt een schitterende set vol epische powermetalsongs, waarbij hier en daar wel duidelijk is dat het grootste deel van de band uit het Sabatonkamp komt.

Een extra pluim voor zanger Nils Patrik Johansson, die bijzonder goed bij stem is en af en toe aan Ronnie James Dio doet denken. Civil War komt, ziet en overwint!

Het lijkt een nachtmerrie voor velen, niemand wil de taak op zich nemen, maar openen voor een slapende massa heeft toch zo zijn voordelen. Het is nagenoeg de perfecte graadmeter om te kijken hoe het nog niet opgewarmde publiek reageert op je muziek. Het Franse metalcollectief Dagoba neemt zijn taak als opener bloedserieus. En met verve. De eerste vuisten gaan de lucht in van vreugde en plezier. Er zijn weinig bands die zo hard van leer trekken ondanks het vroege uur. Alle registers gaan open en de moderne en groovy metal, met hier en daar enkele industrial-invloeden, van dit viertal beukt in op onze oren. Niet iedereen is vertrouwd met het geluid van Dagoba, maar na afloop van deze show kunnen we niet anders dan vaststellen dat deze Fransmannen hun plek op de mainstage dubbel en dik verdienen. Een energieke set, met weinig tot geen rustige momenten. En zo hebben we onze metal graag, zelf op het vroege uur!

Knallen

Met een fijne hap klassieke heavy metal, ondersteund door behoorlijk wat toetsenwerk, opent het Zweedse In Solitude in de Marquee dag twee. De band kwijt zich naarstig van zijn taak, maar klinkt af en toe net iets te rommelig om van een knalopener te kunnen spreken. Toch weten de toch al behoorlijk talrijk opgekomen metalfans de melodieuze songs met hier en daar een occult sfeertje naar waarde te schatten. De Zweden spelen vooral nummers uit hun jongste plaat, waarvan de titelsong ‘Sister’ met voorsprong de meeste handjes op elkaar krijgt.

Als een band opkomt en de bassist trekt zijn shirt uit, dan weet je dat er een heftige set aankomt. Dat is ook het geval bij Nails in de Metal Dome. In het publiek is het opmerkelijk dat zowel deathmetal- als hardcoreliefhebbers op de eerste rijen staan. Dat is te verklaren door de voortdurende afwisseling van overgetunede gitaren en diepe breakdowns. Een festival als GMM is een uitgelezen kans om een relatief onbekende band als Nails in de kijker te zetten om zo fans te winnen. Dat zal zeker gebeurd zijn, maar velen zullen ook de mening toegedaan zijn dat het allemaal vrij eentonig klinkt.

Spirituele ervaring

De Kortrijkse sludgemetalformatie Amenra krijgt die Metal Dome vol in ruil voor een weergaloos intens optreden. Nee, dit is geen optreden… het is een spirituele ervaring waarbij je een reis maakt naar het diepste punt van je ziel. De keiharde muziek van Amenra verspreidt een duistere wolk over heel het publiek en of je nu headbangt, of je je laat meeslepen in de sfeerbeelden… je wordt er toch even stil van.

Op de wei is het Zuid-Afrikaanse Prime Circle voor heel wat bezoekers vervolgens een nobele onbekende. Vandaar waarschijnlijk ook de matige opkomst. Ze laten dat echter niet aan hun hart komen en geven op een relatief vroeg tijdstip alvast het allerbeste van zichzelf op de grote Mainstage 1. In hun thuisland zijn ze absolute toppers en iets in ons zegt dat dat na hun passage in Dessel ook in onze contreien die richting kan uitgaan. De toegankelijke alternatieve rock en post-grunge die ze de weide opjagen vindt meer dan één welwillend oor en het applaus na hun show is dan ook welgemeend. Een band die we absoluut nog eens op bezoek willen krijgen.

De roedel van Powerwolf schudt om 14 uur de laatste slaapkoppen wakker, en de intensiteit en overgave waarmee deze Duitsers en hun Roemeense zanger zich gooien, is grenzeloos. En de meute huilt met graagte hymnen als ‘Sanctified Your Dynamite’, ‘Amen & Attack’ en ‘Lupus Dei’ mee. Op het hondsdolle af, en het is nog maar middag.

Veel ruiger is Gojira, dat over de wei walst met een kracht die evengoed door Nine Inch Nails zou kunnen gegenereerd worden. Songs als ‘Flying Whales’ en ‘L’Enfant Sauvage’ klinken donker, maar geen regenwolk die ook maar iets afdingt aan deze strakke prestatie. Ware mokerslagen zijn het, en zo hoort een metaloptreden te zijn.

Trivium schittert dan weer met ijzersterke uitvoeringen van onder meer ‘Brave This Storm’ en ‘Strife’. Een woordje Vlaams is uiteraard ook van de partij, zo kennen we hen. Trivium is een van die bands die mooi op weg zijn om door te groeien naar de topper van de toekomst. De songs klonken al strak en nu het podium keer op keer fraaier wordt aangekleed zitten ze volledig op schema.

Dreigende wolken

Ook de technische en hondsbrutale deathmetal van Nile weet iedereen te raken. De voorste rijen veranderen al snel in een woelige pit. Nile doet zijn reputatie als extreme en hondsbrutale band alle eer aan, en dat hebben we geweten.

De positieve powermetalklanken van het Duitse Gamma Ray maken komaf met de dreigende wolken, en de regen krijgt gewoon geen kans om het publiek te verjagen. Kai Hansen en zijn band zijn duidelijk in vorm, en met een set vol krakers als I Want Out (Helloween) en Send Me A Sign kan het gewoon niet fout gaan. Hail to the metal!

W.A.S.P. maakt de afzegging van vorig jaar ruimschoots goed met een 'best of'-set waarin zanger Blackie Lawless en kornuiten uitstekend zingen én spelen. Met opener ‘On Your Knees/The Torture Never Stops’ laat de band er geen gras over groeien en wanneer een klein uur later ‘Blind In Texas’ de boel afsluit, weet iedereen dat W.A.S.P. nog steeds alive & kicking is. Dat Blackie op z’n 57ste nog rockt als de beesten, zegt genoeg.

Eigenzinnigheid

We krijgen vandaag ook veel eigenzinnige bands voor de kiezen. De Noorse vikingen van Enslaved serveren een bomvolle Metal Dome een heerlijke set met unieke prog-getinte vikingmetal. Daar overheen draperen ze een psychedelisch sausje met de vintage toetsen van Herbrand Larsen, waarbij zijn zalvende zang steeds weer een pakkend contrast voorziet voor de indrukwekkende krijsen van frontman Grutle Kjellson.

Protest The Hero heeft nooit de gemakkelijke weg gekozen en dat maakt hen zo uniek. Noem het mathcore met een progressieve inslag, heel technisch en doordacht. De noten en ingewikkelde gitaarlijnen vliegen ons om de oren. Mocht Dream Theater ooit de mathcoretoer opgaan dan hebben ze aan deze Canadezen een concurrent. Deze band kijkt niet op een toonladder meer of minder, ook live niet! Het vraagt toch enige inspanning om de aandacht gans de set erbij te houden, zowel van band als publiek.

Het zevenkoppig postmetalmonster Cult Of Luna blaast met songs als ‘Light Chaser’ en ‘I: The Weapon’ zowat iedereen in de Metal Dome van zijn of haar sokken. Met hun logge, donkere geluid trekken ze een muur op die niet te slopen valt. Zelfs de geïntegreerde elektronica en de uitgekiende percussie hebben hun plaats binnen het geheel. Ondanks het feit dat Mastodon ondertussen de Mainstage 1 aan gort speelt, blijven de fans vastberaden in de Metal Dome hangen en is het volop genieten van een ontketende band.

En terugspoelen naar half twaalf. Carach Angren heeft dan de ondankbare taak om de spits af te bijten, maar mag op flink wat ondersteuning rekenen, want de Metal Dome blijkt zowaar al goed gevuld te zijn om deze symfonische blackmetalband uit Nederland te zien. Ze geven op geheel eigen wijze een muzikale invulling aan creepy horrorverhalen en weten die ook live prima over te brengen. Hun op klassieke muziek geschoeide, maar daarom niet minder grimmige black metal slaat meteen aan bij het publiek, en het knappe vioolspel trakteert ons regelmatig op koude rillingen. Hun wervelende songs zijn dan wel erg complex, maar dankzij de puike geluidsmannen komt alles wel honderd procent over.

Hup Holland hup

Het Nederlandse Legion Of The Damned zet een oerdegelijke set death/thrash neer. Op geen enkel moment gaat de riem eraf, en hakken en beuken is het motto van vandaag. Een brute en strakke set van een band die live maar blijft groeien en die zich op elk podium thuisvoelt. Gelukkig ook op dat van Dessel. Hup Holland hup.

Het 'blackened death'-gezelschap Necrophobic heeft door privéperikelen van de frontman nog maar één gitarist over, wat af en toe een gat slaat wanneer Fredrik Folkare (ook bekend van Unleashed) weer eens een schitterende solo inzet. De man speelt echter voor twee en weet dit euvel op te lossen, waardoor het volop genieten is van klasbakken als ‘Astaroth’, ‘Revelation 666’ en ‘Blinded By Light, Enlightened By Darkness’.

Ramp voor fotografen

Voor fotografen een ramp, voor het publiek een lust voor oog en oor: zo zou je de show van The Dillinger Escape Plan kunnen samenvatten. Geen enkel bandlid staat namelijk langer dan twee seconden stil en toch slaagt elke muzikant erin zijn instrument meesterlijk te beheersen. Voornamelijk de stem van de toch erg gespierde zanger klinkt heel krachtig en de opkomst voor het podium wordt steeds groter en groter gedurende de set. Het is heel duidelijk dat zij nog steeds de boegbeelden van het mathcoregenre vormen. Fenomenale show die nog lang zal nazinderen.

Vrouwen aan de top!

Op de Graspop Metal Meeting zien we vandaag enkele bands met opmerkelijke rollen voor vrouwen. En dat blijft toch nog een zeldzaamheid in de door mannen gedomineerde metalwereld.

De grootste band met een vrouw in de gelederen is de christelijke band Skillet, met drumster Jen Ledger en gitariste en toetseniste Korey Cooper. Hier en daar loopt een tape mee, maar het totaalplaatje klopt daardoor wel. Zanger John Cooper is een rasperformer, dat zal geen mens tegenspreken. Ook al kent het publiek songs als ‘Whispers In The Dark’ of ‘Sick Of It’ niet direct, hij krijgt de massa moeiteloos op zijn hand. Die is ondertussen trouwens lekker aangegroeid. Zachtjes komen enkele regendruppels uit het zwerk gevallen, maar door de priemende set vaporiseren die bijna instant.

Walls Of Jericho brengt dan weer een knal show op de Jupiler Stage. Bij A Trigger Full Of Promises ontstaat al een veldslag voor het podium en met The American Dream op het einde breekt zowaar een derde wereldoorlog uit. Het geluid zit bovendien ook hier erg goed en Candace Kucsulain en haar mannen hebben er duidelijk zin in. Walls Of Jericho bewijst nog maar eens dat vrouwen wel degelijk hun mannetje kunnen staan tussen al dat hardcoregeweld.

Vrouwen vinden we ook bij het erg populaire Eluveitie. De Marquee zit stampvol, en dat ligt niet alleen aan de regen. Want onder de gelederen zie je kilten, blauwgeschilderde gezichten, drinkhoorns en gevlechte baarden. Eluveitie betovert het publiek met schitterende Zwitserse folkmetal waarbij brutaal metalgeweld hand in hand gaat met vrolijke folkmelodieën. Stoere metalheads die zich tot dansjes laten verleiden… bij Eluveitie kan het gewoon niet anders!

Limp Bizkit zet de weide in de fik!

Twee jaar geleden verbaasde Fred Durst samen met de rest van Limp Bizkit vriend en vijand door als afsluiter van de tweede festivaldag de Desselse weide om te toveren in één groot, pompend nu-metalfeest. Deze keer konden de consequent een pet dragende frontman en co niet meer rekenen op het verrassingseffect, maar dat hield hen niet tegen om opnieuw te tappen uit dat gigantische hitvat dat Limp Bizkit is. Exact vijftien jaar geleden bracht Limp Bizkit ‘Significant Other’ uit. Het sprak dus voor zich dat songs als ‘Nookie’ of ‘Break Stuff’ de revue passeren, maar ook met absolute knallers als ‘Rollin’’, ‘Take A Look Around’ en ‘My Generation’, dat deze keer dienst deed als opener, zetten ze vanop Mainstage 2 de boel figuurlijk in de fik. Tel daarbij een aantal aanstekelijke covers (zo hoorden we onder andere Nirvana en George Michael de revue passeren) en u begrijpt dat de playlist ideaal om dienst te doen als soundtrack bij een heruitgave van het feest van twee jaar geleden. De band speelde retestrak en een opnieuw waanzinnig uitgedoste gitarist Wes Borland was de spreekwoordelijke kers op de taart. De echte sterren waren echter de duizenden mensen voor het podium. Durst haalde af en toe de vaart uit de set door ietwat te lange bindteksten, maar telkens opnieuw staken de op en neer springende fans de lont in het kruitvat, tot de weide rond half twaalf uiteindelijk definitief de lucht in ging.

Volbeat kwam, zag en overwon!

Dit jaar was het de beurt aan de jonge garde om te bewijzen dat er een nieuwe generatie groepen aan de orde is om festivals als GMM af te sluiten. Dat dat jong talent niet altijd uit Amerika hoeft te komen, bewees Sabaton op vrijdag! Op zaterdagavond was het de beurt aan het Deense Volbeat om deze zware taak voor z’n rekening te nemen.

Volbeat kwam, zag en overwon op alle vlakken. Hun set verveelde geen moment, het tempo ging er nooit uit en er was een mooie afwisseling tussen up- en down-tempo nummers. Ook aan de opkomst was duidelijk te zien dat de show bij iedereen in de smaak viel, want vrijwel niemand zag het voor bekeken. Zelfs de regen kon de festivalgangers niet wegjagen en dat is het ultieme bewijs dat Volbeat een dijk van een show neerzette.

Met bijdragen van Stef Maes, Niels Desmedt, Steven Verhoeven, Nick Tronckoe, Geert Struyven, Wim Vander Haegen en Steven Alen.