Girlpower, brandende bijbels en pure nostalgie op GMM

Geen tekort aan vrouwelijk schoon én talent op deze eerste festivaldag. Het pittige duo van Butcher Babies deed de druilerige, natte voormiddag meteen vergeten. Hun fluoriscerende My Little Pony-haar stond in schril contrast met de grijze wolkenmassa. Heidi Shepherd en Carla Harvey wisten het enthousiaste publiek goed te betoveren en zochten regelmatig contact met de fans in de middengang. Absoluut een meer dan geslaagde eerste passage op Graspop Metal Meeting!

Na deze twee brullende wildebrassen was het tijd voor de soulvolle, bluesy rock van Blues Pills. De stevige vrouwelijke vocalen van frontvrouw Elin Larsson sleurden toeschouwers moeiteloos mee naar de jaren zestig en zeventig. Ook de roodharige nachtegaal Simone Simons mag niet ontbreken in dit girlpowerclubje. Maar liefst de zevende keer was het dat Epica op Graspop Metal Meeting mocht spelen en dat is niet meer dan terecht. Want onze graag geziene noorderburen zetten de Main Stage in vuur en vlam! Hoewel de weide constant aan het flirten was met de regenwolken, mocht dit de pret niet drukken. De symfonische Metal van Epica ging er in als zoete koek. Last, maar zeker en vast niet least, gaf ook Mina Caputo van Life Of Agony er een stevige lap op. Sinds de band vorig jaar opnieuw naar buiten kwam met deze behoorlijk zotte doos achter de microfoon klinkt de groep als herboren. Mina straalde, en daar kon het zonnetje een voorbeeld aan nemen. Lang leve die vrouwelijke hormonen, want de hoge noten klinken opnieuw zoals het hoort en de testosteronbommen die haar omsingelen, komen nu nog meer uit de verf.

 

Brandende bijbels

De meest bizarre verschijning op vrijdag was zonder twijfel de Japanse Sigh. De onnavolgbare mix van black en thrash metal met avantgarde, jazz en klassiek was zondermeer uniek te noemen. Het vocale wisselspel tussen frontman Mirai en zijn tegenhangster Dr. Mikannibal, die zo’n niemendalletje droeg dat zelfs haar saxofoon meer bedekte, gaf vuurwerk. Tussen vlammende schedels en een bijbelverbranding door, dronk Dr. Mikannibal uit een brandende kelk vol bloed, dat zich een weg over haar lichaam baande.

Voor meer infernale, helse liederen der duisternis kon je ook bij Marduk terecht. Snelheid omhoog, mondhoeken omlaag en retestrakke black metal die door merg en been snijdt. Dit grimme rijtje is niet compleet zonder God Seed. De beenharde black metal beukte dwars door je heen, begeleid door de machtige strot van Gaahl (ex-Gorgoroth), een man met zo’n ijskoude uitstraling dat ze in zijn hotel vreesden dat hij het zwembad zou doen bevriezen. Wie God Seed aan zich voorbij liet gaan, zal na het volgende weetje wellicht vloeken. Uit een babbel met Gaahl blijkt namelijk dat dit hun op twee na laatste show was en dat daarna het doek zou vallen wegens teveel botsende persoonlijkheden.

 

Feest van herkenning

‘Body Count’s In the House’, en dat hebben we geweten. Nors, boos en scheldend … om geen minuut later zichzelf te bombarderen tot oom van een kind in het publiek, Ice fucking T deed het allemaal. Met een enthousiaste en strak spelende band als back-up stompte de Amerikaanse metalrapper iedereen ‘in the face’. Body Count sloot af met - hoe kan het anders – ‘Cop Killer’. Nos-tal-gie! Terwijl Slash 'Sweet Child o' Mine ' over de wei liet schallen, begon My Dying Bride aan hun eigen feestje van herkenning. De groep startte met oudjes 'Your River' en 'The Songless BIrd' van 'Turn Loose the Swans' uit 1993, die de band speelde om zijn 25-jarig bestaan te vieren. 'The Thrash of Naked Limbs' en afsluiter 'God is Alone' (met blastbeats!) stammen uit het begin van de jaren 90. Het was misschien niet de allerbeste show van My Dying Bride op Graspop, maar zeker opnieuw een memorabele. De afwezigen hadden ongelijk!

Ook bij In Flames mochten nostalgische nummers als ‘Bullet Ride’ uiteraard niet ontbreken. Aangezien het stilaan donker werd, kan In Flames stilaan optimaal gebruikmaken van de lichtshow. De combinatie van veel rook met rood licht is indrukwekkend, en de draaiende witte spots bieden een mooie meerwaarde voor 'Delight And Angers'. 'My Sweet Shadow' sluit de set af, en Fridén neemt nog uitgebreid de tijd om de fans te bedanken. "Ik zeg dit elke avond, maar ik meen het: zonder jullie zijn we niks"!

Met Kiss en Marilyn Manson als headliners bleven de hitparades elkaar ook op het einde van deze eerste Graspopdag opvolgen, tot groot genoegen van de bijna 50.000 toeschouwers. Op naar een uitverkochte zaterdag!

Tekst door Niels Desmedt, Steven Alen, Stef Maes, Geert Struyven, Wim Vander Haegen, Nick Tronckoe & Lynn Formesyn