Amerikaanse invasie op dag twee van Graspop Metal Meeting

Dat het een uitverkochte zaterdag was, werd bij het openen van de scanpoortjes onmiddellijk duidelijk. De weide stroomde kort voor de middag al aardig vol, tot groot genoegen van de bands in de vroege slots. Opvallend aan de line-up was de dominante aanwezigheid van Amerikaanse bands. Maar liefst 13 van de 32 acts hebben de Verenigde Staten als thuisbasis.

Eentje daarvan lokte rond een ware volksverhuis naar de Jupiler Stage. De deathcore van Upon A Burning Body werd gesmaakt. Strak in zwart maatpak bespeelden deze jonge kerels moeiteloos hun publiek. Vuisten en middelvingers werden omhoog gepompt en de pit was geen moment volledig onveilig. Niet veel later was het de beurt aan het gemaskerde zootje ongeregeld van Hollywood Undead. Je kan ze een beetje zien als het heavy broertje van The Bloodhound Gang of een lightversie van Slipknot. Kortom: de ideale opwarmer voor wat ons vandaag nog allemaal te wachten stond. En de zon, die zag dat het goed was en stak derhalve een tandje bij.

“Dus dit is Graspop om twaalf uur”, Sprak The Haunted-frontman Marco Aro toen hij voor een tot achteraan gevulde Metal Dome verscheen. Na een afwezigheid van maar liefst twaalf jaar op GMM, hadden de Zweedse thrashers er overduidelijk zin in. Tussen de balletpirouettes, luchtviool en kushandjes naar het publiek door, maakten ze werk van een retestrakke mix tussen oud en nieuw werk. Een dankbare band sloot de set af met oudje 'Hate Song', "een nummer dat we eigenlijk niet meer mogen spelen, maar we doen het toch". Amerikanen weten uiteraard ook wat thrash is, en dat bewees Exodus nog maar eens. Ze pakten hun publiek moeiteloos in met een verschroeiend snelle én beenharde set. Hard en heavy, zo hoort het. En dat paste ook At The Gates deskundig toe. Deze Zweden in actie zien, zou naar verluidt zelfs beter zijn dan een wilde vrijpartij. Geen gezeik, geen gezeur, gewoon keihard spelen.

 

Bierbuikdansjes en polonaisepits

De Israëlieten van Orphaned Land begonnen overtuigend aan hun eerste passage op GMM. Toen hun met oosterse riedeltjes doorspekte mix van progressieve, death en doom metal ook nog eens versterkt werd door de Libanese buikdanseres Johayna Fakhri, ging iedereen uit de bol. De vloer van de Metal Dome daverde, net als de vele bierbuiken die zich ook aan een dansje waagden. Van dansen gespoken: bij Finse feestgroep Korpiklaani onstond een heuse ‘polonaisepit’. Ook het Duitse The Ocean zorgde voor eerder ongewone taferelen in onze favoriete doorzaktent. Het progressieve metalgezelschap balanceerde perfect tussen dromerige ingetogenheid en onstuimige intensiteit. En toen ging zanger Loïc Rossetti plots aan de haal met één van onze filmcamera’s om doodleuk zijn eigen optreden in beeld te brengen. Wat zeker nog thuishoort in ons rijtje bizarriteiten, zijn de t-shirtschietende Spiderman, wc-rollen en strandballen die de mannen van A Day to Remember meebrachten naar Main Stage 1, die we vandaag treffend hadden kunnen omdopen tot tam-tammeram-tam-tam ’t Amerikaantje.

Op de heren van het Britse Lower Than Atlantis na, die zich - lichtjes misplaatst - luidop afvroegen of ze door het verkeerde festival waren geboekt, was het linkse hoofdpodium namelijk speelterrein voor bands uit de VS. Zo had je Godsmack, dat onder leiding van Sully Erna, met veel flair hit na hit aan hun ingepalmd publiek serveerde. ‘Stand Alone’, ‘Crying Like A Bitch’ en ‘Something Different’ het werkte allemaal. Recht uit Las Vegas kwamen de gladde jongens van Five Finger Death Punch. Fans van deze hedendaagse metal konden hun hartje ophalen met een behoorlijk strakke set vol ‘sing-a-longs’.

We springen even over naar Main Stage 2 voor Alice Cooper, die trouwens ook uit het land van Uncle Sam komt. Precies negentien jaar geleden pronkte hij als headliner op de tweede editie van Graspop Metal Meeting. Dat Cooper sindsdien nog geen millimeter aan klasse heeft ingeboet, bewees hij met glans. Hoewel hij de show zeker wist te stelen met een gevarieerde setlist en het nodige theater, lonkten heel wat ogen naar gitariste Orianthi Panagaris. De getalenteerde blondine krijgt een steeds prominentere rol toebedeeld, en terecht.

Wie beter om iedereen klaar te stomen voor headliner Slipknot dan Korn? Elke twee jaar kleuren ze wel onze affiche, maar dit jaar beloofde net dat ietsje specialer te worden. Ze kozen integraal voor het self-titled debuutalbum. Opmerkelijk was dat het optreden geopend werd zonder intro, waardoor de menigte overdonderd werd door het bombastische Korn-geluid. Enkel de zang had bij momenten wat luider mogen staan, maar de beukende drums en verscheurende baslijnen compenseerden dat volledig. De propvolle weide ging uit zijn dak. Overal ontstonden moshpits, en de security verdronk(opnieuw) in een zee van crowdsurfers. Jonathan Davis moest hier overigens geen enkele keer om vragen. Zonder onnodige bindteksten zetten ze Graspop volledig op z’n kop. Dat ook Slipknot altijd voor een memorabel concert zorgt, hoeven we jou al lang niet meer te vertellen.

Om de bierliefhebbers te plezieren maken we tot slot nog een klein uitstapje van Amerika naar Canada. De brute beukers van Kataklysm, die de security trouwens handenvol werk bezorgden door crowdsurflustigen stevig op te stoken, hebben vandaag hun eigen gerstenat voorgesteld. Het blonde St. Tabarnak wordt gebrouwen in ons eigen Belgenlandje en heeft een duivels alcoholpercentage van 6,66 procent. Schol!

© Peter Peeters