Afsluiten in stijl!

Kobra and the Lotus gaf op Graspop de officiële aftrap van hun Europese tournee en gooide er meteen een flinke kwak onversneden heavy metal tegenaan. De Canadese band rond spilfiguur Kobra Paige kweet zich prima van zijn taak, maar blijft nu toch al enkele jaren ter plaatse trappelen. Aan enthousiasme is duidelijk geen gebrek, maar muzikaal zouden Kobra en haar vrienden toch gerust een versnelling hoger mogen schakelen.

Nieuw-Zeelands aperitief met Like A Storm! Of hoe je katers kan wegwerken met een catchy mix van Hardrock en didgeridoo. Het was de eerste keer dat de gebroeders Brook ons Belgenland aandeden en de eerste indruk was duidelijk een goede. Hoewel menig Graspopper nog in een staat van ‘recovery’ verkeerde, wist Like A Storm de boel wel in gang te krijgen. Bij de fenomenale cover van Gangsta’s Paradise gingen er zelf enkele hiphophandjes in de lucht. En alsof dat nog niet genoeg was, werd het publiek nog eens beloond met een didgeridoo- en drumsolo ook!

Op zondagochtend zag je dat de metalmarathon zijn sporen begon na te laten, waardoor het als opwarmende band al iets lastiger werd om de massa wakker te schudden. Toch was er redelijk wat volk op de been om het allereerste Belgische bezoek van het Noors-Grieks-IJslands black metal collectief Den Saakaldte mee te maken. Met leden van Fortid, 1349 en Pantheon I weet je dat je klasse mag verwachten en we werden niet teleurgesteld. Hun erg gevarieerde black werd opgebouwd rond werkelijk knallend gitaarwerk en de sterke zang van Øyvind Hægeland, al stond die laatste helaas veel te ver naar achter in de mix. De geluidsman was wellicht niet goed wakker, want anders had de man wel gemerkt dat de expressieve vocalen niet echt overkwamen. Niettemin een gesmaakte start van de dag!

Je ziet heel vaak bands vroeg op de dag die door Europa trekken als support van een grotere act. De kans dat je daar later nog van hoort is best reëel. Neem nu Pop Evil. Vorig jaar kregen we die voor het eerst in het oog toen ze met Five Finger Death Punch door ons continent trokken. Vandaag maken ze zich op om een nieuwe album, dat in augustus verschijnt, in de kijker te zetten. Men is er van overtuigd dat ze hier minstens even goed gaan scoren als aan de overkant van de oceaan, waar men er inderdaad wel pap van lust. Aan de inzet zal het in elk geval niet liggen Vol energie laveren de jongens over het podium en, ook al is het nog vroeg op deze laatste festival dag, het werkt. Akkoord, de songs zijn soms een beetje eentonig en op de schermen verschijnt al een eens verwaaide fan die met zijn hoofd nog half in dromenland verkeert, maar toch. Pop Evil laat zijn tanden zien en ze doen dat goed. Een beter start kan je niet wensen.

De nieuwe goden van de female fronted Heavy Metal zijn opgestaan! Sommigen omschrijven het als Sabaton met een zangeres ‘of the opposite sex’, maar Battle Beast is véél meer dan dat. Want het Finse powermetalgezelschap onder leiding van de fenomenale strot van Noora Louhimo zorgde in de Metal Dome voor een onvervalst feestje. Battle Beast slaagde erin om menig Metaller met verstomming te slaan met hun heerlijk speelplezier en nu al legendarische ‘Power Metal anthems’. Van het dolenthousiaste publiek kregen ze alleszins al een wild card om nog eens terug te komen!

Wie nog niet wakker was, werd dat wel met het geweld van Betraying The Martyrs. Deze Franse techneuten pompten er op een heel hoog tempo een paar straffe blast beats en meedogenloze riffs doorheen. Je kon er niet naast kijken. Geen makkelijke klus want zij moesten het afzeggen van Hellyeah doen vergeten. Melodie en metalcore versmelten op een aangename wijze. Vooral de jeugdige fans werden verwend. Andermaal een heel geslaagde missie.

Heel wat vrouwen dit jaar op zang op GMM. Ook zondagochtend was dat het geval met The Charm The Fury. De knappe verschijning van zangeres Caroline stond in schril contrast met haar screams en grunts. Voor het podium waren er reeds een pak vroege vogels aanwezig die toch uitkeken naar de show van deze hardwerkende Nederlandse metalcore band. Terwijl de breakdowns op het publiek afgevuurd werden, ontstond onmiddellijk een kleine moshpit waardoor de toon onmiddellijk gezet was op deze laatste festivaldag.

Het Engelse Winterfylleth behoeft geen introductie meer voor het GMM-publiek. Ze stonden voor de derde keer in vier jaar op het podium en worden dus zo stilaan een vaste waarde op het festival. Als je de jongens naast het podium ziet, zijn het erg doorsnee gasten, maar eenmaal op het podium lijkt het alsof er iets in hen wordt ontketend. Hun epische, melodieuze Anglo-Saxon black metal werkte zoals steeds erg meeslepend. Toch maakten ze pas écht het verschil wanneer ze hun harmonieuze samenzang inzetten. Het publiek ging daarbij massaal aan het meezingen en het kippenvel stond dan ook bij velen op de armen. Een (h)eerlijk concert dat we niet licht zullen vergeten en dat Winterfylleth wellicht weer heel wat extra fans opleverde…

Zanger/gitarist Mark Tremonti heeft zijn strepen al verdient met Creed en Alter Bridge. Vandaag ligt uiteraard de nadruk op zijn eigen band, Tremonti. Het gezelschap heeft een missie en dat is het publiek plezieren met hun harde, maar toch melodieuze metalsound. Een geluid dat niet alleen in Amerika, maar ook in Europa het nodige succes oplevert. En dat is niet gelogen. De bandleden gedragen zich keurig en de altijd sympathieke frontman zet meteen de toon. Iedereen wordt zichtbaar gelukkig van de muziek. Dat dit ook kan op stevige rock is bij deze bewezen. De band gaat geregeld in overdrive en dat levert een aantal zeer strakke songs op. De zon schijnt, de sfeer zit goed en Tremonti speelt de weide plat. Met veel bezieling en enthousiasme en dat heeft een mens nodig op een zondagmiddag!

Run Evil Invaders, show us the meaning of haste! Deze Belgische Speedmetallers hadden maar één snelheid: GO! Want de bomvolle Metal Dome werd getrakteerd op een flink potje ‘Even Newer Wave Of Belgian Heavy Metal’ vol snelle tempo’s, old skool gitaarwerk en uithalen zo hoog dat zelfs voorbijvliegende vogels zich lieten verleiden tot headbangen en iets hadden van: “Nou, wat een fucking goede band!” Deze jongens hadden er duidelijk zin en een strak ‘eighties style’ Speedmetalfeestje was dan ook het gevolg. Van een schitterende thuismatch gesproken!

Sylosis serveert de voor ongeveer drie vierde gevulde Marquee heel gevarieerde metal, met elementen uit onder meer thrash en metalcore. De band smelt ze samen tot een eigen geluid, met een prominente plaats voor smaakvolle en flitsende (twin)gitaarsolo's. Zanger/gitarist Josh Middleton is niet de meest uitbundige publieksmenner, maar wanneer hij vraagt om de grootste circle pit die hij ooit heeft gezien geven de fans hem waar voor zijn geld. Voor 'Leech' gaan op zijn vraag heel wat vuisten in de lucht, en zijn opdracht om "te applaudisseren voor jezelf" is natuurlijk eveneens een succes. Ook 'Altered States of Consciousness' levert een grote pit op alvorens de band een gesmaakte set afsluit met 'Empyreal'. De Britten mogen zeker nog eens terugkomen voor hopelijk een stampvolle tent!

De grootste metalcore band anno 2015 moet Parkway Drive zijn. De Australische jongemannen stonden al enkele keren eerder op GMM en nooit konden we ze betrappen op minder strakke optredens. Ook vandaag was dat het geval op de tweede Mainstage. De circle pits bleven voortdurend kolken. Eén van de opvallendste kenmerken van Parkway Drive bleek toch opnieuw de stem van Winston te zijn. Hij ziet eruit als de ideale schoonzoon maar eens hij zijn strot openzette, werd je van je sokken geblazen. Naast de hitjes zoals Idols & Anchors werd er een nummer gespeeld van het nieuwe album en waagden ze zich aan een meer dan geslaagde Rage Against The Machine cover. Parkway Drive dwingt jaar na jaar, meer en meer respect af. Handjes op elkaar (en in de lucht).

Motionless In White heeft zijn zaken goed voor mekaar. Door hun excentrieke verschijning weet men hun metalcore een extra duw te geven. Dat krijg je natuurlijk als je je als zombies het podium opstapt. De bassist gaat zelf nog een stapje verder. Verkleed als leatherface steelt hij meteen de show. Een show die aardig in de smaak valt bij het doorgaans jonge publiek. Voornamelijk de dames hebben een boon voor deze band. Motionless In White bouwt, ondanks het vroege uur, een geweldig feestje. De metalcore van deze vreemde vogels gaat erin als zoete koek. Vandaag zit hun Europese tour erop en kunnen met een gerust huiswaarts keren. Hun missie om het Graspop-publiek voor hen te winnen was meer dan geslaagd.

Devilment is vooral bekend als die andere, nieuwe groep van Cradle of Filth-schreeuwlelijk Dani Filth. Hij is weer zijn eigen zwartgallige zelf, met bindteksten zoals dat 'Living with the Fungus' gaat over een ex. Meneer Filth is de nogal magere opkomst in de Metaldome duidelijk niet gewend, en brult geregeld "come on!" en "make some noise!" naar de vrij makke toeschouwers. Zijn vraag om een circle pit tijdens 'The Stake in my Heart' - "If you could muster up a circle pit, that would be quite nice" - valt in dovemansoren, iets waar hij zijn onvrede over laat blijken. Muzikaal zit het bij Devilment nochtans snor. Nummers als 'Even your Blood Group Rejects me' en 'Mother Kali' worden prima neergezet, en ook aan het showelement is gedacht. De bandleden zijn allemaal zwart-wit geschminkt en tijdens enkele nummers komt een danseres over het podium kronkelen en zelfs hoelahoepen. Het is eens iets anders!

Weinig mensen kwamen naar Graspop voor Black Stone Cherry, maar de band gaf de weide lik op stuk met een gebalde set. De Amerikanen zijn ondertussen al een jaar of 15 bezig en hebben de voorbije jaren een mooie korf met hits gevuld. In de set zaten onder meer ‘Blind Man’ en ‘In My Blood’ en een voortreffelijk gespeeld ‘Me And Mary Jane’ uit het jongste album ‘Magic Mountain’. Vooraf vroegen velen zich af hoe BSC zich uit slag zou trekken op een metalfestival. Achteraf kunnen we alleen maar zeggen dat de missie volbracht is en deze band gerust nog een paar keer mag terugkeren.

Als er één band was die er slaagde om een waar feestje te creëren voor de 20^ste verjaardag van Graspop Metal Meeting, dan was het Ensiferum wel! Ballonnen, leutige dansjes, drankgelag… alles was aanwezig! En tijdens het nummer Burning Leaves lieten de Graspoppers de Marquee zelf daveren met een heus springmoment en een ‘wall of death’. Wie zijn beklag wou bij Frank Deboosere over het weer, verwezen we dan ook graag door naar de Marquee. Want de Finse Pagan Metallers kregen de boel zo warm dat we toch even op een ‘heerlijk warm zomerweer’ initiatie getrakteerd werden.

Counterparts speelt meestal voor maximaal een honderdtal mensen maar nu stonden ze op een festival waar ongeveer tweeduizend mensen voor het podium pasten. De Canadese band trok zich hier niks van aan en liet z'n melodische hardcore los op de paar honderd aanwezigen. De hekkens tussen band en publiek waren jammer genoeg een enorme sfeerbreker. Mooie show, maar misschien toch liever in een klein zaaltje.

"Fuck yeah, let's get it on!" Papa Roach heeft er zin in en trekt een blik meezingers open waar de wei onder een stralend zonnetje van smult. Frontman Jacoby Shaddix raast als een dolle hond over het podium, bijt zich vast in het publiek en laat het niet meer los. Zijn enthousiasme is aanstekelijk en al snel wordt gemosht, heen en weer gezwaaid en ook gewoonweg gesprongen. "Fuck yeah Graspop! België kan er wat van!", weet Shaddix. 'Face Everything and Rise' van de nieuwe plaat 'F.E.A.R' is een knallende opener van een optreden met niets dan hoogtepunten. "Getting away with Murder', 'Where did the Angels go?', 'Kick in the Teeth'... het zijn ideale festivalsongs en 'Warriors' is de perfecte meezinger. "Jullie fuckers zijn geweldig", laat Shaddix nog weten. "Het is de vijfde keer dat we hier spelen, en elke keer ik op het tourschema Graspop zie staan, heb ik zoooo'n smile. You are the fuel to our fire." Papa Roach kwam, zag en overwon. Bommetje 'Last Resort' is de kers op de taart.

Terwijl Papa Roach met 'Last Resort' de wei platwalst steken we ons licht op in de Metaldome, die Equilibrium zowaar quasi helemaal vult. "Are you ready for some German heavy metal?", vraagt de frontman met een vettig accent. En ja hallo, het antwoord is duidelijk 'ja'! Er zijn ongeveer dubbel zo veel mensen komen opdagen als bij Devilment, en de handjes gaan in de lucht tot ver in de tent. Een oproep tot een 'wall of death' levert zo maar eventjes een slagveld van bijna vijftien meter diep op. De groep is zichtbaar gelukkig met de opkomst - Airbourne speelt op het hoofdpodium - en nog meer met de reactie van het publiek. De titel van 'Blut im Auge' wordt luidkeels meegebruld en overal in de tent ontstaan uitbundige dansjes. De ietwat rare mix van hoempapametal en black metal - alsof Satan danst met Pipo de Clown - werkt dan ook op de dansspieren. De aankondiging van het laatste nummer 'Unbesiegt' leidt tot de nodige oooh's, want Equilibrium speelt de Metaldome echt plat. Het enige minpunt is dat de keyboards en andere violen niet live worden gespeeld. 

Om onbekende reden moesten we zo’n vijftien minuten wachten alvorens Septicflesh eindelijk het podium betrad, maar toen ze voor de overvolle Marquee verschenen, leek het alsof de goden van de Olympos neerdaalden. Zo ver bezijden de waarheid was dat zelfs niet, gezien de Griekse ‘dream masters’ een onaantastbare positie hebben ingenomen in de extreme metal. Daar vormen ze sowieso een unicum, gezien deze band begint met de klassieke orkestratie die door gitarist/klassiek componist Chris geschreven wordt alvorens de black/death metal laag erover wordt gegoten. Net vanwege die klassieke orkestratie is een Septicflesh-show altijd ‘larger than life’ en het publiek werd meteen overweldigd vanaf opener ‘War In Heaven’ en de pure brutaliteit van ‘Communion’. Tijdens de heftige opvolgers ‘Prototype’ en ‘The Vampire Of Nazareth’ barstte vooraan een wilde slampit uit zoals we dit weekend in de Marquee maar zelden hadden gezien, zodat het achteraf deugd deed om even op adem te komen met het melancholieke ‘Anubis’. Afsluiter ‘Prometheus’ werd door frontman Seth Spiros, de man met de stem als een draak, aangekondigd als ‘emotioneel’… Nu ja, de laatste adem uit iemand beuken is natuurlijk een emotionele gebeurtenis, nietwaar? Het duurde twintig jaar voordat Septicflesh eindelijk op GMM stond, maar het werd nu wel duidelijk dat dit écht wel een vervolg mag krijgen. Eén van de absolute toppers van het weekend!

Binnen een paar weken stuitert Angus Young hierover de planken. Zo vlot als in zijn jonge jaren zal dat allicht niet meer lukken maar toch, hij doet het nog. Eigenlijk zijn we wel benieuwd of dat van het jeugdige equivalent Airbourne ook zal kunnen worden gezegd als ook zij nof eens 20 jaar verder in hun carrière staan. Het blijft een wervelwind om naar te kijken. Geen nok van een podium is te hoog voor frontman Joel O’Keeffe en een sprintje trekken naar de mixdesk in het midden van de wei doet hij met heel veel flair. Terugkeren kan net zo goed in de nek van een meegeholde security man. Uiteraard blijft de brave borst doodleuk gitaar spelen tijdens al deze manoeuvres. Een nachtmerrie voor zij die de veiligheid moeten garanderen maar een zegen voor de show. Natuurlijk blijft de trukendoos steeds dezelfde. Ook het blikje bier moest er vandaag weer aan geloven en een besnorde fotograaf genoot een beetje tegen zijn zin mee van het rondspattende gerstenat. De mensen amuseren zich rot, de muziek is tijdloos en daar draait het om. Ook Down Under.

Na al dat metalcore geweld en gespring, zou je haast denken dat er een krater van een paar meter ligt voor het Jupilerpodium. Gelukkig was dat net niet het geval en kon Texas In July daar nog eens de kers op de taart zetten door een retestrakke show te spelen. Minder breakdowns dan vroeger, maar nog steeds evenveel agressie. Het publiek sprong op en neer en ging uit z'n dak. Job well done, zeggen wij bij GMM.

Lamb Of God heeft de weg naar de Europese podia goed gevonden. Enkele weken geleden stond de groep nog bij onze Noorderburen, vandaag staan ze voor de vierde keer op het Graspop-podium. Na een ietwat donkere periode, we kennen allemaal het verhaal over de arrestatie van zanger Randy staat de groep weer op scherp en wil dit met iedereen delen. Na regen komt zonneschijn en kan men zich weer concentreren op hun muziek. Er staat nieuw werk in de steigers en dit heugelijk nieuws wil men delen met de rest van de wereld. Mondjesmaat krijgen we een nieuwe song voorgeschoteld, de nadruk vandaag ligt logischerwijs uiteraard op ouder en bekender werk. Als jonge hengsten stort men zich op de nummers. Stilzitten is niet aan de orde. Pure energie komt vrij wanneer Lamb Of God de massa bespeeld. We hoeven niet te vertellen dat het op de eerste rijen trekken en duwen is en dit met een brede glimlach op ieders gezicht.

Iets rustiger kan natuurlijk ook en dat was een kolfje naar de hand van FM. Ondanks dat frontman Steve Overland zich niet optimaal voelde, gaven de classic rockers er een lap op in de Metal Dome! Dat was duidelijk naar de zin van het publiek.

Na enkele jaren redelijk primitieve death metal te hebben gespeeld, schreef het Finse Amorphis geschiedenis met een compleet vernieuwend album, ‘Tales From The Thousand Lakes’. Door de introductie van keyboards en Finse folkelementen werd deze plaat een mijlpaal in het doom/death genre. Sindsdien hebben ze nog een paar meren doorzwommen, maar zo veel besproken als toen zouden ze nooit meer worden, want ‘Tales From The Thousand Lakes’ blijft tot vandaag een klassieker. Ter viering van de twintigste verjaardag van het album werd het op GMM integraal gebracht. Geen ‘remix’ zoals Samael dat vrijdag deed, maar volledig trouw aan de sound van toen. Er was een bomvolle Marquee op de been om dit feest van herkenning te mogen ervaren en we werden niet teleurgesteld. En ja, na al die tijd bleef ‘Black Winter Day’ het climaxmoment van de plaat. Als afsluiter kregen we nog een puur old school death metal oudje van ‘The Karelian Isthmus’ over ons heen en het machtige, epische ‘My Kantele’, waarbij voor een laatste keer alle handen opeen gingen. Een geslaagd verjaardagsfeestje.

Eerlijk is eerlijk en als het wat minder is, moeten we het ook durven zeggen. Motörhead bracht ons op Graspop zoveel indrukwekkende concerten, maar is vandaag een karikatuur van zichzelf. Natuurlijk mocht een icoon als Lemmy niet ontbreken op het 20^ste verjaardagsfeestje, maar velen vroegen zich af wanneer iemand hier de stekker uit durf trekken.

Terror heeft in het verleden meermaals hun naam waargemaakt. Deze band gaat op elk podium, groot of klein, volledig loos. Dat hoort nu eenmaal zo te zijn bij een hardcoreband. Grote afwezige is vandaag zanger Scott Vogel, die met rugproblemen is thuisgebleven. In plaats van hun optreden te cancellen, er zijn er wel die niet willen komen omwille van een gebroken been, valt hun bassist in en neemt de microfoon ter hand. En dat lukt aardig. De brave man schittert in zijn rol en het publiek gaat ongedwongen uit de bol. Scott is zeker niet vergeten, maar het doet goed om te zien dat de band ook zonder hun leider kan functioneren. Terror schittert van begin tot eind en draagt de hardcore-boodschap meermaals uit. Knappe prestatie!

Children Of Bodom heeft al meerdere keren de affiche van GMM kleur gegeven en ook dit jaar waren ze terug van de partij. Zij waren tweede headliner in de Marquee en deden deze monstertent helemaal vol lopen, nog voor de show begonnen was. De aanwezigen werden dan ook op hun wenken bediend en Children Of Bodom deed waar het goed in is: vingervlugge symfonische death metal maken waarbij toch voornamelijk zanger Alexi Wildchild Laiho in het oog sprong. Zijn gitaarsolo's vlogen ons om de oren en keer op keer bewees hij een echte gitaarvirtuoos te zijn. Met een nieuw album in het vooruitzicht is, na het aanschouwen van deze show, onze nieuwsgierigheid alvast aangewakkerd.

GMM is ondertussen ook de thuisbasis geworden van veel Nederlanders. Geen wonder dus dat Within Temptation de ballen maar in te koppen had voor open doel. De band trakteerde ons op enkele unieke nummers, zoals een akoestische versie van Sinéad, maar ook hits als Mother Earth en Ice Queen. Een schot in de roos, zoals altijd, voor Within Temptation.

Wie na een zwaar Graspopweekend al aan het indommelen was op zondag was er aan voor de moeite. Want de razendsnelle, hyperactieve powermetal van Dragonforce hield zelf de beste slaper wakker! Überepische refreinen, fantastische gitaarpartijen die iedere beginnende gitarist onmiddellijk de moed in de schoenen lieten zakken en met ‘The Game’ zelfs het snelste Dragonforcenummer ooit! De dolenthousiast onthaalde show werd afgesloten met een fenomenale cover van Johnny Cash’ Ring Of Fire. En uiteraard mocht de ‘Guitar Heroe klassieker’ Through The Fire And Flames ook niet ontbreken. Van een krachtige afsluiter voor de Metal Dome gesproken!

Zijn de Scorpions een waardige afsluiter voor Graspop? Velen stelden zich die vraag, maar als je de reacties van het publiek zag, weet je genoeg. De band is al jaren bezig met afscheid te nemen van het publiek en heeft nu toch besloten ermee door te gaan. Met zelfs een nieuwe plaat als bewijs dat die ouwe rockers als geen ander de knepen van het vak onder de knie hebben. ‘Going Out With A Bang’, een 70’s medley, een ferme streep akoestisch met ‘Wind Of Change’ als climax en ‘Blackout’ als afsluiter. Bissen deden de Duisters met S’till Loving You’ en ‘Rock You Like A Hurricane’. Na drie dagen metalgeweld moet dat echt niet meer zijn...

Zeg van Dani Filth wat je wil, maar je kan niet ontkennen dat hij een vakman is. Ook na een eerder optreden met Devilment na de middag perst hij 's avonds met Cradle of Filth nog de meest ijselijke screams uit zijn lijf. We zouden bijna zeggen dat hij een groot zanger is, maar de kenners hebben daar natuurlijk al hoogte van. Terwijl de Scorpions over de wei schallen, opent Cradle in de Marquee de poorten van de hel met een bruut 'Cthulu Dawn', gevolgd door het rauwe 'A Dream of Wolves in the Snow'. De frontman sommeert de lichtman de tent wat te verlichten, want hij wil na de magere opkomst voor Devilment zien hoe veel volk is opgedaagd. De vrij goed gevulde Marquee stemt hem tevreden, waarna hij net als bij Devilment een opmerking maakt over Vaderdag en insinueert dat zijn pa de duivel zelve is. Sammy Tanghe moest het weten. Het is alleszins een goeie aankondiging voor 'Honey and Sulphur', waarna 'Right Wing of the Garden Triptych' van de aankomende cd 'Hammer of the Witches' voorbij dendert. "Download hem niet gratis, you fuckers", snauwt Dani te midden van twee enorme kruisen waar levensgrote geraamtes aan bengelen. De band speelt trouwens opvallend strak, en de (opera)zang van de keyboardspeelster in songs als het machtige 'Her Ghost in the Fog' biedt echt een zalige meerwaarde. Ze zingt om te beginnen al toonvast, en dat hebben we bij Cradle wel eens anders geweten! Dani draagt 'Born in a Burial Gown' nog op aan Motionless in White en Devilment, en verblijdt trouwe aanhangers met oudjes als 'Cruelty Brought thee Orchids' en 'From the Cradle to Enslave', het laatste nummer. Hij bedankt de fans en draagt de afsluiter op aan alle aanwezigen. "Hoera, nu kunnen we naar de bar", snerpt Dani bij de aankondiging ervan. "And get completely shitfaced." Don't mind if I do!

‘Er moet er eentje het licht uit doen’, dacht men in het Faith No More-kamp en dus laat men mainstage 2 baden in een zee van wit en bloemen. Alles maar echt alles is wit, zelfs de bandleden en roadies, zitten strak in het pak en dat is zo goed als zeker gewassen met een wasmiddel van iemand die ze nog allemaal op een rijtje heeft. Heel wat liefhebbers van deze band hebben de trip naar Dessel gemaakt om dit niet te moeten missen. Mike Patton en de zijne zijn dan ook nog niets van hun glans verloren. De afgelopen weken toerden ze al volloop door Europa en overal waar men kwam was het een groot feest. Je kon er dan ook zeker van zijn dat ze er hier in Dessel geen uitzondering op gingen maken. Na drie dagen, voor sommigen zelfs vier, wil men nog eenmaal knallen. En knallen deed het, met een setlist vol hits en ook nieuw werk, dat naadloos aansluit bij de classics. Het kraakheldere geluid kregen de festivalgangers er gratis bij. Graspop Metal Meeting, een feest, al 20 jaar lang en na Faith No More kijken we uit naar de volgende editie, de eerste als echt ‘volwassen’ festival. Want dat ben je nu eenmaal op 21. Tot volgend jaar!!!

Tekst door Stef Maes, Robby Embrechts, Niels Desmedt, Nick Tronckoe, Geert Struyven, Steven Alen & Wim Vanderhaegen